Poniżej przedstawiam rekonstrukcję tarczy przeworskiej – II wiek.
Tarcza została wykonana z desek sosnowych o grubości 5 mm. Tarcza ma wymiary: 87 cm wysokości, 57 cm w najszerszym miejscu oraz 28 cm w najwęższych miejscach – na dole i górze tarczy.
Kształt tarczy został wybrany między innymi na podstawie znaleziska miniaturki tarczy z Nadkola((Andrzejowski, Jacek (2000), Wczesnorzymska miniatura tarczy z Nadkola nad Liwcem, [w:] Bochnak, Tomasz et al. (red.), Superiores Barbari, Księga ku czci Profesora Kazimierza Godłowskiego, Instytut Archeologii UJ: Kraków, s. 23-47)).
Malowanie zostało wykonane bezpośrednio na deskach. Tarcza jest przykryta grubą, przezroczystą, surową skórą – tak zwana skóra pergaminowa. Rozwiązanie takie zostało wybrane na podstawie znalezisk tarcz z Thorsberg. Na deskach tych tarcz znaleziono ślady pigmentów, które mogą świadczyć o tym iż bezpośrednio na deskach było malowanie. Dodatkowo między okuciami a deskami tarcz jest przestrzeń, która może świadczyć o tym że pomiędzy była jeszcze jedna warstwa, która nie przetrwała w środowisku bagiennym – np surowa skóra((http://late-roman.ru/arheologicheskiy-katalog/shchity/dva-shchita-iz-thorsberg/)). Taki sposób malowania i konstrukcji tarcz sugerują również inne znaleziska, jak na przykład z Illerup Ådal((Ilkjaer, Jorgen (2004), Illerup Adal. 9. – 10. Die Schilde (Jysk Arkæologisk Selskabs Skrifter Illerup Ådal), Aarhus University Press)).
Na środku tarczy zostało umieszczone żelazne umbo chroniące rękę.
Znakiem szczególnym umb dla tego okresu jest kolec – umbo oprócz ochrony ręki miało też służyć jako broń ofensywna w bliskim starciu((Kontny, Bartosz (2004), Uzbrojenie kultury przeworskiej w okresie wpływów rzymskich i początkach okresu wędrówek ludów, [w:] Andrzejowski, Jacek et al. (red.),Wandalowie. Strażnicy bursztynowego szlaku, PMA: Warszawa i Instytut Archeologii UMCS:Lublin, s. 143-161)). Tego typu umba zostały znalezione między innymi w Tuchlinie czy Wólce Łasieckiej((Jacek Andrzejowski, Wschodnia strefa kultury przeworskiej – próba definicji, „Wiadomości Archeologiczne” 2001, Tom LIV, 1995-1998)).
Umbo zostało zamocowane na cztery brązowe nity, zaklepane na romboidalnych żelaznych podkładkach. Nity tego typu zostały znalezione wraz z umbem w Nadkolu((Katalog. Wandalowie – Kultura przeworska (2004), [w:]Andrzejowski, Jacek et al. (red.),Wandalowie. Strażnicy bursztynowego szlaku, PMA: Warszawa i Instytut Archeologii UMCS:Lublin, s. 327)).
Drewniany imacz jest zamocowany w pozycji poziomej i przykryty żelaznym okuciem przymocowanym na dwa żelazne kute gwoździe.
Okucie zostało wykonane na podstawie znaleziska bez kontekstu (zdjęcie poniżej pochodzi z serwisu www.odkrywca.pl), ale o kształcie odpowiadającym okuciom imaczy dla fazy B2b((Kontny, Bartosz (2005), The war as seen by an archaeologist. Reconstruction of barbarian weapons and
fighting techniques in the Roman Period based on the analysis of graves containing weapons. The case of the
Przeworsk Culture, [w:] Kocsis, László (red.), The Enemis of Rome. Proceedings of the 15th International Roman Military
Equipment Conference, Budapest, s. 109)).
Ponieważ deski są cienkie i ponadto są klejone do czoła, to same deski nie mogą stanowić wytrzymałej osłony. Konstrukcję tak na prawdę spaja twarda skóra (zawinięta na rantach). Dodatkowo całość wzmacniają elementy żelazne – umbo i okucie imacza.